Λατρεία της απορίας

Εάν η πίστη είναι συστατικό της ανθρώπινης ζωής, τουλάχιστον μέχρι το παρόν στάδιο στην εξέλιξή της, τότε αυτό που τελικώς θα καταλήξω, ανεξαρτήτως προσωπικής βούλησης, είναι να αναζητώ υποχρεωτικά το αντικείμενό της. Είμαι της άποψης, εμπειρικά οδηγούμενη, ότι η απώλεια του αντικειμένου της πίστης ίσως να μην είναι τόσο παρακωλυτική στην ανάπτυξη μιας αίσθησης ενός κάποιου εαυτού, όσο επιβλαβές μπορεί να καταλήξει από την άλλη το απροσδιόριστο αίσθημα πίστης σε, σταθερό στην μη μορφή του, αντικείμενο.

                Πρόσφατα περιστρεφόμουν νοητικά γύρω από την απαραίτητη πίστη του παιδιού στα αισθήματα της προσωπικής του παντοδυναμίας και στην συνέχεια στην ισχύ των σημαντικών του άλλων, στο κατάλληλο βέβαια εξελικτικό του στάδιο, προκειμένου να ορθοποδήσει στο μέλλον, ως ανεξάρτητο των άλλων μοναδικό άτομο. Κάπως, σα να είναι απαραίτητο στην αρχή να βιώσεις το παραμύθι σε κάθε του πτυχή, προκειμένου να ξυπνήσεις στο οπισθόφυλλο, αποχωρισμένος ταυτοτικά από τους άλλους, και σχεδόν έτοιμος να ξεκινήσεις να γράφεις ιστορία.

                Βέβαια, η πίστη σε κάτι υπεράνθρωπο, αποσκοπεί και σε κάτι περισσότερο από την ατομική πρώτη ωρίμανση. Δεν είναι ασυγκράτητη ενέργεια στα χέρια του καθενός από εμάς μαθητευόμενου μάγου. Είναι κάτι έξω από εμάς, που δεν το ακουμπάμε ποτέ με τα χέρια ή τα μάτια μας, που δεν σχετίστηκε ποτέ με μας και που, από την άλλη, μόνο υποθετικά σχετιστήκαμε μαζί του. Νομίζω πως έχω περάσει στο αντικείμενο της πίστης, και όχι σε αυτήν καθεαυτήν. Όσο ανεξήγητο μού φαίνεται το να υπάρχει κάτι άπιαστο, αν και δικό μου, και μερικώς άγνωστο σε μένα, κάτω από το πετσί μου, άλλο τόσο προβληματίζομαι και αγνοώ βασικά στοιχεία λογικής σε ότι βρίσκεται έξω από το πετσί μου. Ας πούμε, ότι κάνω φιλότιμες προσπάθειες να αγγίξω το έξω με το νου μου. Κατέκτησα το λόγο και με κάποιο τρόπο, περισσότερο τυχαίο, παρά συνειδητό αποτέλεσμα της ενέργειας των πρώτων σημαντικών ανθρώπων της ζωής μου, αποχωρίστηκα ταυτοτικά ως οντότητα. Με όποιους όρους οντότητα. Δεν είναι δυνατός επί του παρόντος ο προσδιορισμός της. Άρα, επιπλέον των προσπαθειών για συλλογισμούς  που συνάδουν με την πιο απλή λογική, ακριβώς με την ίδια «γεννήτρια» φτιάχνω και συναισθήματα.

                Τι είναι τα συναισθήματα; Προς το παρόν θα προχωρήσω επίσης αγνοώντας την ανάλυση της φύσης τους. Ωστόσο, πρόκειται σε γενικές γραμμές για ήχους παρόμοιους της λογικής αλλά εντελώς άλλης συχνότητας. Και με τα δύο επικοινωνώ με τους εκτός πετσιού μου. Αναζητώ αντικείμενα και πάσχω να συνδεθώ μαζί τους, πολλαπλασιάζοντας το επίπεδο δυσκολίας αυτής της επιχείρησης, με την υποχρεωτική παρουσία αντίστοιχης προσπάθειας από το ίδιο το αντικείμενο, να γίνει δέκτης, και πομπός ανατροφοδότησης προς διάφορες κατευθύνσεις σχέσεων.

                Το αντικείμενο της πίστης, όμως, με ποιον τρόπο συνδέεται με εμένα ή τα λοιπά μέσα ανθρώπινα όντα; Και σε περίπτωση που αφορά σύνδεση και από τις δύο μπάντες, για κάποιον λόγο, θεωρώ φρόνιμο να απορρίψω εξαρχής της ταυτόχρονη λειτουργία μυαλού καρδιάς προκειμένου να επιτευχθεί η πίστη σε κάτι. Άρα ποιο προηγείται;

                Και περιστρεφόμενη γύρω από αυτή την υποθετική σχέση, με μόνο στοιχείο την προσωπική μου εμπειρία, τα δεδομένα μου περιορίζονται στο ότι όταν αποδεσμευτεί η λογική από το αντικείμενο της πίστης, το συναίσθημα με κάποιον πολύ δυνατό λανθάνοντα τρόπο παραμένει. Είτε αμβλυμένο, είτε αλλαγμένο, μερικώς ή πλήρως. Σχεδόν αυτή την στιγμή, δεν μπορώ να αποφασίσω αν η ίδια η πίστη, αποτελεί λογική, παρα-λογική, ή συναισθηματική λειτουργία.