Ποτισμένη θάνατο ενηλικίωση

Τι έχουν τα παιδιά που όλοι εμείς το χάσαμε απλά και μόνο γιατί αναπόφευκτα μάς έσυρε μαζί του ο χρόνος; Νομίζω είναι αυτή η ελεύθερη πρόσβαση στο συναίσθημα. Αυτή ακριβώς η άνεση επικοινωνίας με την καρδιά χαρίζει και τον λιγότερο μπερδεμένο νου. Όμως, τα παιδιά ακόμη δεν γνωρίζουν. Και τι γίνεται από την άλλη με εκείνα που, αν και το συναίσθημα είναι προσιτό, εντούτοις δεν το αντέχει ο κόσμος γύρω τους; Δεν είναι τα ίδια εκείνα που παθολογοποιούν τους μηχανισμούς σκέψης τους αλλά ο περίγυρός τους.

        Ακόμη, όμως, και το πιο ταραγμένο παιδί, έχει πολύ καλύτερη σχέση με τον συναισθηματικό του κόσμο, από ότι ο μέσος, εντός νόρμας, ενήλικας. Ποιος από τους δύο το πληρώνει πιο ακριβά; Το παιδί, το οποίο θα πληγωθεί πολύ αναγνωρίζοντας την βαθιά υποκρισία των ώριμων μεγαλώνοντας, ή ο ενήλικας που δε θα έχει δάκρυα να κλάψει, να αμβλύνει λίγο ο πόνος του;

           Πολλές φορές, ακόμη και σε πράγματα άσχετα με την κύρια δομή του, θα μου έρχεται στο νου το «όνειρο» του Ντοστογιέφσκι. Τα κατάφερε εξαιρετικά η ιδιοφυΐα του να δείξει την δίχως λογικό τέλος κυκλική και επαναλαμβανόμενη διαδικασία της αυτό-τιμωρίας και αυτό-επιβίωσης από το αβάσταχτό της. Φτιάξαμε προβλήματα για να πρέπει (εξελικτικά) έπειτα να ξεφύγουμε από αυτά. Ο πόνος, όμως, είτε από μέσα είτε από έξω, δεν παύει να είναι πόνος. Και αν είσαι παιδί, μπερδεύεσαι, ενώ ενήλικας, υπομένεις δίχως τέλος. Αν είσαι παιδί, λοιπόν, αναγκάζεσαι να ενηλικιωθείς, ενώ με την ενηλικίωσή σου θα έρθει ο θάνατος της αναμονής του ίδιου του θανάτου. Αυτή είναι η ανθρώπινη εξέλιξη;

        Είναι σχεδόν σίγουρο ότι πάσχω από πολλές ελλείψεις και σφάλματα στους προαναφερθέντες συλλογισμούς μου. Αυτό είναι που μου εξασφαλίζει και το μελλοντικό υλικό της σκέψης μου. Όμως, από πού μπορώ να μάθω από την αρχή τον τρόπο για να κλάψω; Αν χαλάσει η σύζευξη, τότε ο θάνατος έρχεται και σού ποτίζει την ζωή. Και τότε τι; Ζεις μια ζωή γνωρίζοντας την απόλυτη έλλειψη νοήματος ή έρχεσαι και πιστεύεις στην ζωή μετά το θάνατο; Προσωπικά, και όντας ενήλικας, διαλέγω την πιο κοντά στην λογική επιλογή. Η μαγική σκέψη της δεύτερης αναπόφευκτα χάθηκε, γιατί μεγάλωσα ολοκληρωτικά.