Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Η ουσία βρίσκεται στο "εγώ"

                Πολλές φορές διψάω να πιστέψω σε κάτι, αυτό το κάτι που θα μού δείξει τον σκοπό. Όταν, όμως, αντικρίζω τα μυρμήγκια να δουλεύουν ασταμάτητα μέσα στην όμοια ανωνυμία τους, όταν κοιτώ τον ουρανό, τότε καταλαβαίνω πως το «είναι» μου είναι τόσο σημαντικό για εμένα όσο ασήμαντο είναι μέσα στο άπειρο. Όταν το καταλάβεις αυτό, όσα ποιήματα και να μάθεις, ό,τι ρούχα και να φορέσεις, όποιος και αν σου λένε ότι είσαι, εσύ θα γνωρίζεις βαθιά μέσα σου την αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν σου αφήνει περιθώρια να την λησμονήσεις.
                Όσο πιο διαφορετικός και αν θες να υπάρξεις, ακριβώς αυτό θα σε φέρει στον ίδιο προορισμό με το να μην προσπαθούσες καθόλου για κάτι τέτοιο. Είσαι το ίδιο ασήμαντο σημείο του απείρου, το οποίο μας θυμίζει, πολύ συχνά και με σαφήνεια, πως δεν αναγνωρίζει τα άτομα ως φορείς κάποιας συγκεκριμένης ταυτότητας.
                Άλλες φορές καταλήγω να αναγνωρίζω την σημασία πολύ κοινότυπων εκφράσεων, όπως «ζήσε το σήμερα». Αν παρακάμψεις τους φιλοσοφικούς ταλανισμούς σχετικά με την έννοια του σήμερα – του χρόνου ουσιαστικά – και της σχετικότητάς του, τότε βρίσκεις μία «αλήθεια», μία άποψη της ζωής τέλοσπάντων, η οποία προκαλεί στον εγκέφαλο την ίδια χημική σύσταση που δημιουργείται όταν ανακαλύπτουμε την δική μας αλήθεια. Την σχετική, αλλά δική μας.
                Ξέχνα αυτά που σού έμαθαν οι περασμένοι. Ή κάνε κάτι καλύτερο, απόδωσέ τους την σημασία που τους ταιριάζει. Σημείωσέ τα με τα πιο καλλιγραφικά σου γράμματα στην ηθογραφική, λαογραφική, ιστορική ή ο,τιδήποτε σχετικό σελίδα του νου σου. Όμως η ταυτότητα είναι κάτι άλλο. Όσο και να προσπαθώ να γράψω την ζωή μου με τυποποιημένες οδηγίες, τόσο περισσότερο προσπαθώ να ξεφύγω από τον προσωπικό μου και μοναδικό τρόπο. Δε νικάς την τελική ανυπαρξία με την ξεπατικοσούρα. Δεν τη νικάς μήτε με την όποια ελευθερία στην διαφοροποίηση. Ποιος είμαι εγώ που μπορώ να αγγίξω έστω την έννοια της ελευθερίας; Δεν έχω καν την ικανότητα να την κατανοήσω ή έστω να δεχτώ την ύπαρξή της.  Όμως, η απόσχιση από το τυποποιημένο, σού δίνει την ανακούφιση της ψευδαίσθησης (πιθανότατα) ότι μάχεσαι την υπερμεγέθη δύναμη της ασημαντότητάς σου.

                Κορόιδεψε τον εγκέφαλό σου, διέγειρε τις αισθήσεις σου, πλάσε φανταστικούς κόσμους, όμως το "είναι" σου άφησέ το απαραβίαστο. Ο αγώνας ενάντια στο «φαίνεσθαι» μπορεί να θεωρηθεί υπαρκτός μόνο σε σχέση με το «είναι». Αν δεν μένει κάπου σταθερό το τελευταίο, τότε το σημείο αναφοράς χάνεται και όλη η κίνηση της μάχης χάνεται. Ακριβώς αντιστρόφως, εάν το «είναι» παραμένει στη θέση του, τότε η κίνηση της μάχης είναι αναπόφευκτη. Αλλιώς το σταθερό μέσα, όντας ακίνητο και με μεγάλη μάζα, θα συμπιεστεί σε τέτοιο βαθμό, που θα δημιουργήσει μια ακόμη μαύρη τρύπα στο σύμπαν, ρουφώντας ακόμη και το φως που την πλησιάζει.