Η μετάλλαξη του ψυχολογικού γονιδιώματός μας

Πρόσφατα είχα ακούσει σε μία συζήτηση γνωστών ότι όσο περνάει ο καιρός οι άνθρωποι που περνάνε στο πιο μη υγιές φάσμα της τυπολογίας του χαρακτήρα τους αυξάνονται. Σαφέστατα και δεν μπορεί να θεωρηθεί ανάξιο σημασίας το γεγονός ότι έχουν επέλθει στο μεταξύ μεγάλες και παγκόσμιες αλλαγές στο κατεστημένο, όμως όλο αυτό από πού μπορεί να έχει προκύψει τελικώς; Μήπως οι ίδιες οι μεγάλες αλλαγές αυτές είναι αποτέλεσμα της επίτασης των χαρακτηρολογικών σημείων του αθροίσματος του συνόλου, και εν τέλει προηγείται και αποτελεί και το αίτιο αυτής ακριβώς της φθοράς της πιο αγνής ανθρώπινης κοινότητας;

            Συνειδητοποιώντας ότι ο άνθρωπος δεν είχε εξαρχής ρυθμιστεί για τέτοιο διάστημα μέσης ζωής, κάνω το εξής συλλογισμό. Το λαμπρό ανθρώπινο μυαλό κατόρθωσε με εντυπωσιακό τρόπο να χαρίσει δεκαετίες στον καθένα μας, ωστόσο δεν μπόρεσε να βρει τον τρόπο ώστε κατά αναλογία να αυξήσει και την λεγόμενη κρίσιμη περίοδο. Σίγουρα επομένως είναι λογικό να αυξάνονται οι πιο ανώριμες εκδοχές της προσωπικότητας, ακριβώς γιατί μια αμφιταλαντευόμενη θεμελίωσή της, φαίνεται, και είναι, εντονότερη στο υπεραιωνόβιο (για τα μάτια του παλιού ανθρώπου) κοινό της ανθρωπότητας. Η επιστήμη και η τεχνολογία έδωσε τροφή στον ανθρώπινο νου, όμως κάτι ξέχασε ταυτοχρόνως να ενισχύσει, ώστε ακριβώς να μην χαλάσει η προϋπάρχουσα ισορροπία.

            Βέβαια, αυτό αποτελεί απλά μία υποθετική θεωρία (υποθετική γιατί σίγουρα και ως απλός συλλογισμός μπορεί να χωλαίνει) ενός πρόχειρου υπολογισμού μου. Ωστόσο, εμπειρικά αξιολογώντας το δείγμα των ανθρώπων με τους οποίους σχετίζομαι σε απόσταση επαρκή ώστε να εξάγω με τα δεδομένα μου συμπέρασμα, καταλήγω ότι όντως κάπου έχει στραβώσει πραγματικά η συνταγή. Από την άλλη παρατηρώ, πως η εξέλιξη έχει αναλάβει τον επανορθωτικό της ρόλο, προς τα καρκινώματα του νου μας, ωστόσο ο αλγόριθμός της έχει αλλάξει με τέτοιο τρόπο, που ο μέσος όρος, η νόρμα, δομείται σιγά σιγά με άξονα λιγότερο υγιείς προσωπικότητες.

            Όπως και να έχει το ζητούμενο είναι ποια θα είναι η θέση του καθενός στο παιχνίδι που τρέχει. Θα ακολουθήσουμε την πορεία της εξέλιξης προς την επικράτηση του μη υγιούς; Μπορεί και να είναι η αναπόδραστη μοίρα μας. Ωστόσο, ακόμη υπάρχει στις βιβλιοθήκες μας εκείνο το βιβλίο, που κάποτε έσπρωξε ένα μυαλό να κάνει πρόοδο. Είναι ακριβώς το ίδιο βιβλίο. Μήπως αν πειραματικά επαναλάβουμε την διαδικασία κατορθώσουμε να αλλάξουμε την θέση της σιδηροδρομικής γραμμής στο επίπεδο; Αν και αντιμετωπίζω επιφυλακτικά τέτοιες παρορμητικές ελπιδοφόρες θεωρίες, που η ανία γεννάει στο μυαλό μου, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να μην με πληγώνει ότι όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο καταστρέφεται ο φυσικός τρόπος διαντίδρασης με τα αντικείμενά του (κατά τη θεωρία των αντικειμενότροπων σχέσεων).