Ο έλεγχος στα λευκά

Στην παρτίδα με το σκάκι της ζωής μου,για την οποία ακόμη έχω κινήσεις για το ρουά - ματ, από γεννησιμιού μου τάχτηκα εντός των μαύρων κομματιών. Και αν από πολύ μικρή μου είχαν πει ότι απέναντι ακριβώς, στο βασιλιά που πρέπει να "κατατροπώσουμε", κρύβεται το ίδιο υπεράνθρωπο ον, τότε το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα τολμούσα να κάνω το πρώτο βήμα, ώστε να δώσω χώρο σαν αναλώσιμο πιόνι- που επίσης δεν μου είπαν ότι είμαι- στην σκακιέρα ώστε να κινηθούν οι πιο δυνατοί μαύροι μου. Το παιχνίδι έχει προχωρήσει και εγώ γνωρίζω ότι και μία ισοπαλία ίσως μας ανακουφίσει. Εγώ θα χαθώ; Πολύ πιθανό. Είμαι από τα πρώτα πιόνια που ξανοίχτηκαν πολύ και στέκομαι παρακαλώντας στον λευκό βασιλιά, αυτόν του αντιπάλου μου, άρα όχι δικό μου, να φέρει - αν και δεσμευμένος από την ανυπαρξία του γνωρίζω βαθιά μέσα μου πως δεν μπορεί - την εξέλιξη έτσι, ώστε να μην χρειαστεί να το κουνήσω ρούπι. Είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε, σχεδόν έχω πάψει να ενδιαφέρομαι για το αποτέλεσμα. Στην μάχη αυτή απλά θέλω να παρακολουθήσω. Προς το παρόν. Πόσο παρόν; Αγνοώ το χρόνο. Τον αγνοώ κυρίως εννοιολογικά, άρα μού είναι αδύνατον να απαντήσω.

            Δεν έχει πολλή ώρα που μπήκα στη διαδικασία να βρεθώ απέναντι από έναν αγαπητό μου φίλο με το να υποστηρίζω την φράση του λαού "Αλίμονο στον μακαρίτη". Εκτιμώ πως με τον ίδιο αυτό άνθρωπο βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά της μάχης. Μάλλον, πρέπει να διαδραματίζει άλλους ρόλους, σε αυτή την παρτίδα που δεν έχω τη δυνατότητα να κατανοήσω ούτε στο ελάχιστο. Σχεδόν κάνω ό,τι μου λένε τα πιο πολυσχιδή κομμάτια μας, τα αλογάκια για παράδειγμα, ή ακόμη καλύτερα και πιο ταιριαστά σε μένα, η βασίλισσα. Έτσι λοιπόν, θεωρώντας πως εξίσου βασανιστικά ανόητη είναι η ύπαρξη με την ανυπαρξία, καταλήγω ότι τα κομμάτια που μένουν πίσω, όταν ο μακαρίτης εγκαταλείψει το παιχνίδι, θα κινούνται με ακριβώς τον ίδιο σκοπό. Ως απάντηση στην πρώτη κίνηση του λευκού βασιλιά.

            Τα λευκά έχουν πάντα το προβάδισμα. Αυτός ο βασικός κανόνας μπορεί και δίνει στην ταυτότητά τους μια πιο θεωρητική δύναμη, ένα κάποιο αξίωμα, στο οποίο πρέπει να απαντάμε, εμείς τα μαύρα κομμάτια. Αν τυχόν θελήσεις να ανταπεξέλθεις σε μία προσπάθεια ισοπαλίας, τότε έχεις να κάνεις με την ενοχή. Από την άλλη, αν παίζεις σε παιχνίδι όπου ελπίζεις το μαύρο βασίλειο να επικρατήσει, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Προσπαθείς να καταρρίψεις ένα αξίωμα. Αυτό προϋποθέτει γερό στομάχι και περιορίζει σημαντικά την πιθανότητα της επιτυχίας. Και μιλώντας για επιτυχία δεν εννοώ απλά το να κερδίσεις την παρτίδα, αυτό μπορεί και να συμβεί σχετικά ευκολότερα. Εννοώ το να κάνεις κάποιον παίχτη να παρακαλέσει το δικό του υπεράνθρωπο ον να παίξει με τα μαύρα, στην παρτίδα που θα στηθεί και του αναλογεί, γιατί τα αγαπά περισσότερο. Για κάποιον λόγο να σπάσει το κατεστημένο που ορίζει η λογική. Οξύμωρο μεν, μιας και απλά τα λευκά έχουν την πρώτη κίνηση στην πράξη, όμως στην θεωρία κάποιος κάποτε απλά όρισε τα λευκά να κερδίζουν από τον κανόνα της πρώτης κίνησης.

            Όταν εντάσσεσαι στην μαύρη γκάμα των κομματιών, τότε το μίσος σου θα έχει την όψη της αντίδρασης και του φόβου. Το μίσος των λευκών θα έχει την μεγαλομανιακή ευγενή προσφορά αμφιβολίας και ενοχών. Το παιχνίδι παίζεται με σχέδιο. Και ως μαύρος πρέπει να απαντάς. Το ακραιφνές μίσος, θα οδηγήσει στο βέβαιο σοβαρό λάθος και έτσι τα λευκά και πάλι θα νικήσουν. Πρέπει να έχεις και νου. Να μπορέσεις να βρεις το πιο ώριμο κομμάτι σου να επενδύσει όσο το δυνατό πιο στοχοκατευθυνόμενα στο προαναφερθέν μίσος. Μίσος, ωριμότητα, σοφία, σχέδιο, επιπολαιότητα, άγνοια, ο,τιδήποτε και αν τελικά ορίσει το παιχνίδι προς απάντηση των λευκών, εγώ ως μαύρο απλό πιόνι, σύντομα θα χαθώ. Και ακόμη και για αυτή την μοναδική παρτίδα η ταυτότητά μου θα καμουφλαριστεί από την κατά 8 φορές ίδια φιγούρα μου στο τραπέζι. Και αν βοηθήσω κομβικά το όλο σύστημα με το οποίο συνδέομαι να πάρει την παρτίδα, τότε θα είναι επειδή κατόρθωσα με την αφάνεια και ασημαντότητά μου να φτάσω στο τέρμα της πεπερασμένης μέγιστης δυνητικής διαδρομής μου. Και τότε θα λάβω την πιο ντροπιαστική επιβράβευση. Θα καταφέρω να αλλάξω με ένα πιο δυνατό κομμάτι, το οποίο η λογική ορίζει ότι θα είναι η βασίλισσα. Ακόμη και αν μια τέτοια μαύρη υπάρχει ήδη στο παιχνίδι. Είναι γεγονός πάντως ότι δεν έχει νόημα ιδιαίτερο να προστατευτεί η διαδρομή μου, αν δεν καταφέρω να αλλαχτώ με κάτι αποδοτικότερο.

            Αν εγώ ξεγέλασα τον εαυτό μου να αντέξει το άγνωστο πιστεύοντας στην επικράτηση του χάους που μόνο ο δικός μου, αγαπημένος, τρομερός αλλά και πεπερασμένος μαύρος βασιλιάς μπορούσε να φέρει στην φαντασία μου, αυτό δεν έχει καμία σημασία περισσότερη από το ότι κράτησα για λίγο το παιχνίδι. Θα έρθει η ώρα που αργά ή γρήγορα θα χαθώ. Θα χαθώ είτε επικρατήσει ο θεωρητικός είτε ο ρεαλιστικός βασιλιάς. Θα χαθώ ακόμη και αν μείνω πάνω στην σκακιέρα στην μέχρι τέλους στασιμότητα. Θα χαθώ και αν με τα μικρά μου βήματα πατήσω το τέλος της σκακιέρας. Και τι έχω για να αντέχω την κάθε μέρα που ξημερώνει, με την κάθε επόμενη κίνηση να πραγματοποιείται; Την ελπίδα πως ο εχθρικός βασιλιάς θα μεριμνήσει με τις δυνάμεις του, ώστε να μην χρειαστώ και σήμερα να χαθώ στην ασφυκτική ομοιότητα, της λανθάνουσας ύπαρξης, στο αποθηκευτικό κουτί που το πολυκαιρισμένο ξύλο του για κάποιο λόγο μου είπανε πως έχει αξία ανεκτίμητη. Ανεκτίμητη με βάση ποια μονάδα μέτρησης ή από ποιον εγκέφαλο ή σε σχέση με τι; Σίγουρα εγώ είμαι μόνο ένα πιόνι, και μάλιστα μαύρο, ποτέ μου δε θα χρειαστεί να μάθω. Γι' αυτό, λοιπόν, ας μείνω λίγο πάνω στην σκακιέρα αχρείαστο μα και εν δυνάμη νικηφόρο μέρος του μαύρου συστήματος.

            Γνωρίζω το τέλος μου, τουλάχιστον με τους όρους που με αφορούν. Θα καταλήξω αποθηκευμένο. Όμως, ας συμβεί η κίνηση που θα φέρει την αναβολή. Ούτε νίκη ούτε πτώση. Ούτε πλεονέκτημα μα ούτε και ανάλωσή μου. Είναι πολύ να υπάρχουν τόσα πίσω μου, άλλα τόσα μπροστά μου, να διαθέτω τόση δύναμη όση και χρησιμότητα, να βαδίζω με τόσα πανομοιότυπα με μένα άλλα πιόνια και, αν και αγωνιώ να παίξω με τον μοναδικό μου τρόπο το παιχνίδι που μου αναλογεί, ωστόσο ακόμη και το μηδέν να μην γνωρίζω πού θα το βρω. Όλα πιθανά, όλα λίγα για να με ησυχάσουν, πολλά για να τα κατανοήσω. Καλύτερα ας περιμένω μια επόμενη κίνηση, και βλέπουμε.