Και μετά;

"...Πως συχνά, στη γης μας, δε μπορούσα να δω τον ήλιο που βασίλευε χωρίς να με πάρουν τα κλάμματα... πως στο μίσος μου για τους κατοίκους της γης μας, είχα πάντα μέσα μου κάτι σαν κρυφή οδύνη. Γιατί να μην μπορώ να τους μισήσω αφού δεν τους αγαπούσα, γιατί να μην μπορώ να τους συγχωρήσω, και γιατί να έχει τόση θλίψη η αγάπη μου γι' αυτούς; Γιατί να μην μπορώ να τους αγαπώ χωρίς να τους μισώ ταυτόχρονα;...."
Φ. Ντοστογιέφσκι, από "το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου".